● ନୀଳାକ୍ଷୀ ରଥ ●
ମୋର ଦେହ ଭଲ ନଥିଲା । ମୁଁ ଜିଲ୍ଲା ସଦର ଡ଼ାକ୍ତରଖାନାକୁ ବାହାରିଥିଲି ଦେହଟିକେ ଦେଖେଇଦେବି ବୋଲି । ମୁଁ ପଚିଶି ବର୍ଷର ଜଣେ ହୃଷ୍ଟପୃଷ୍ଟ ଯୁବକ । ମୋର ସେମିତି କିଛି ହେଇନଥିଲା । ହଁ କେବଳ କିଛି ଦିନ ହେଲା ପେଟରେ ସାମାନ୍ୟ ବଥା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି । ଜିଲ୍ଳା ସଦର ସହରଠାରୁ ଅଳ୍ପ ଦୂର ଥିଲା ମୋର ନିଜ ଗାଁ । ଜିଲ୍ଲା ସଦର ଥିଲା ମୋର ମାମୁଁ ଘର । ସେଠି ସେମିତି କିଛି ନୂଆ ନଥିଲା । ତେବେ ସେଦିନ ଥିଲା ମୋ ପାଇଁ ଏକ ନୂତନ ଅନୁଭବ । ଚିରାଚରିତ ଢଙ୍ଗରେ ସେମିତି ମୁଁ ଯାଉଥିଲି ମାମୁଁ ଘର ପିଲା ଦିନରୁ ,କିନ୍ତୁ ଏଥର ସ୍ୱାଗତ ମୋର ଭିନ୍ନ ଢଙ୍ଗରେ ହୋଇଥିଲା । ପିଲା ଦିନରୁ ମୋ ମାଁ ଓ ମାଇଁଙ୍କ ଭିତରେ କଥା ଥିଲା ସେମାନେ ପରସ୍ପର ସମୁଦୁଣୀ ହେବେ । ମୋର ମାମୁଁଙ୍କର ଝିଅ ମୋଠୁ ବହୁତ ସାନ । ତାକୁ କେବେ ମୁଁ ସେମିତି କିଛି ଅଲଗା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିନଥିଲି । ସେ ବି ସେମିତି କିଛି ବିଶେଷତ୍ୱ ବହନ କଲାଭଳି କେବେ ଅନୁଭବ ହୋଇନଥିଲା । ଏମିତିରେ ପଚିଶି ବର୍ଷର ବସନ୍ତ ଭିତରେ ମୋର ଜୀବନରେ ଯେ କିଏ କେବେ ଆସିନଥିଲେ ସେମିତି ବି ନୁହଁ । ମୁଁ ଯେ ଜଣେ ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷ ୟା’ ବି କହିପାରିବିନି । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ମୁଁ କେବେ ଭିନ୍ନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିନଥିଲି । ସେଦିନ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଘରେ ପହଂଚିଲା ପରେ ସମସ୍ତେ ଯେମିତି ସଂଭ୍ରମ ହେଇଯାଇଥିଲେ । ମୋର ସ୍ୱାଗତରେ ଟିକେ ଅଧିକ ବ୍ୟସ୍ତତା ଦେଖେଇବା ମୁଁ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲି କଣ କେମିତି ମୋତେ ଆପ୍ୟାୟିତ କରିବେ ମାଇଁ ଲାଗିପଡ଼ିଥିଲେ । ତାଙ୍କର ବ୍ୟସ୍ତତା ବାରିହେଇପଡ଼ୁଥିଲା । ମାମୁଁ ବଜାର ଯିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଇଗଲେ କିଛି ଗୋଟେ ଆଣିବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ । ଯୋଉଥିରେ ମୋର ଆତିଥ୍ୟରେ ସେ ମୋତେ ଉଣା କରିବାକୁ ଦେବେନି । ସାନ ପୁଅଟିକୁ ଅନେକ କାମର ବରାଦ ଦେଉଥିଲେ ମାଇଁ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଝିଅକୁ ନୁହେଁ । ହଠାତ ସମସ୍ତେ କାର୍ଯ୍ୟବସ୍ତ୍ୟତା ଦେଖେଇ ଅପସରିଗଲେ ଆମ ପାଖରୁ । ସାନ ପୁଅଟିକୁ ଡ଼ାକିନେଲେ ବାହାନା କରି ।
ମୋତେ ଏ ସବୁ ବ୍ୟବହାର ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ କରିପକଉଥିଲା । ହଠାତ ଏ ପରିବର୍ତନ ମୋତେ କେମିତି ଅଡ଼ୁଆରେ ପକେଇଦେଇଥିଲା । ମୋ ପାଖରେ କେବଳ ଏକାକୀ ରହିଯାଇଥିଲା ପିଙ୍କି ମୋ ମାମୁଁଙ୍କର ଝିଅ । ମୋର ବାକଦତ୍ତା ହଠାତ ତା ଉପରେ ମୋର ଦୃଷ୍ଟି ପହଁରି ଆସିଲା । ମୁଁ ପଲଙ୍କରେ ବସିଥିଲି ସେ ନିକଟରେ ଠିଆହେଇଥିଲା । ମୁଁ ତାକୁ ଗଭୀର ଭାବରେ ନିରୀକ୍ଷଣ କଲି । ତାକୁ ମୁଁ କେବେ ଏପରି ଆବିଷ୍କାର କରିନଥିଲି । ଧଳା ଆଉ ଗୋଲାପୀ ମିଶା ସାଲୁଆର ପଂଜାବୀରେ ଆଜି ସିଏ ଆକର୍ଷଣୀୟ ମନେ ହେଉଥିଲା । ସାବନା ରଙ୍ଗର ସାଧାରଣ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବତୀ ଝିଅଟିଏ । କୌଣସି ମନ୍ଦିର ଗାତ୍ରରେ ଖୋଦିତ ସୁନ୍ଦରପାଷଣ ପ୍ରତିମାଟିଏ ପରି ପ୍ରତୀତ ହେଉଥିଲା ମୋତେ । ଗଭୀର ଭାବରେ ଥରେ ତାକୁଦେଖିବାକୁ କେଜାଣି କାହିଁକି ମୋତେ ଖୁବ ଇଚ୍ଛା ହେଲା । ମୋର ଅଜାଣତରେ ମୁଁ ଅନେକ ସମୟ ଧରି ମୁଗ୍ଧ ଚାହାଣୀରେ ଚାହିଁ ରହିଲି । ପିଙ୍କି ସରମୀଲତାଟେ ଭଳି ଲାଜରେ ଝାଉଁଳି ପଡ଼ୁଥିଲା । ହାତମୁଠା ଦୃଢ ହେଇଯାଉଥିଲା ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ଭାବରେ। ମୁକ୍ତା ବିନ୍ଦୁ ପରି ସ୍ୱେଦ ବିନ୍ଦୁ ଗୁଡ଼ିକ ତା କପାଳରେ ଫୁଟି ଉଠୁଥିଲା । କେଉଁ ଏକ ଅପୂର୍ବ ଅନୁଭବରେ ତାର ଓଠ କମ୍ପି ଉଠୁଥିଲା, ଆଖି ବନ୍ଦ ହେଇଯାଉଥିଲା । ଆଖି ବନ୍ଦ ହେଇଯାଉଥିଲେ ବି ଅନୁଭବ ରୂପକ ଆଖିରେ ସେ ମୋର ଚାହାଣୀକୁ ଦେଖିପାରୁଥିଲା । ହାତ ସ୍ଥିର ଅଥଚ ଶକ୍ତ ମୁଠାରେ ଆବଦ୍ଧ ଥିଲେ ବି ହୃଦୟ ଭିତରେ ସେ ଚାହାଣୀକୁ ଗଭୀର ଆଶ୍ଳେଷରେ ସତେଯେମିତି ବାନ୍ଧି ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା । ଆଃ ! କି ମଧୁର ସେ ଅନୁଭବ । ତାର କୁମାରୀ ଜୀବନରେ ଏ ଅନୁଭବ ତ ସେ କେବେ ପାଇନଥିଲା । ଏମିତି ଅନନ୍ତ କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହା ଥାଆନ୍ତା କି । ତା ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରେ ଏମିତି ଏକ ଆତ୍ମତୃପ୍ତିର ଭାବ ତାକୁ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର କରି ଗଢିତୋଳୁଥିଲା ।
ପୌଷ ମାସର ଥିରି ଥିରି ଶୀତୁଆ ପବନ ଭଳି ମୋ ଚାହାଣୀ ତାର ଶ୍ୱେତ ପଦ୍ମ ରୂପକ ଶରୀରରେ ଛୁଇଁ ଯାଉଥିଲା ଧୀରେ ଧୀରେ ଆଉ ଯେତିକି ଗଭୀର ହେଉଥିଲା ସେ ଚାହାଣୀହୃଦୟ ଅମାନିଆ ହେଇ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରିପକାଉଥିଲା ତାକୁ । ଧୀରେ ଧୀରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଜ ବଢିଲା ଭଳି ମୋର ମୁଗ୍ଧ ଦୃଷ୍ଟିପାତ ଗଭୀର ରୁ ଗଭୀରତର ହେବାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଆଉ ଶ୍ୱେତପଦ୍ମର ଶରୀର ଧୀରେ ଧୀରେ ଧବଳରୁ ଗୋଲାପୀ ଗୋଲାପୀ ହେବାକୁ ଲାଗୁଥିଲା । ହଠାତ୍ ଗୋଟିଏ ସେଲ୍ଫି ନେବାକୁ ମୁଁ ଯେମିତି ଅଳୀ କଲାଭଳି ସ୍ୱରରେ ତାକୁ କହିଲି ସେ କୁତ୍ରିମ ଅନିଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରି ରାଜି ହେଲା । ହଠାତ ମାଇଁଙ୍କର ଡ଼ାକରେ ସମ୍ବିତ ଫେରି ପାଇଲୁ । ଜଳଖିଆ ଧରି ମାଇଁ ଆସୁଥିଲେ ବାହାରୁ ଡ଼ାକି ଡ଼ାକି, ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ମନା କଲି, ମୋର ଦେହ ଭଲ ନାହିଁ , ମୁଁ ଡ଼ାକ୍ତରଙ୍କ ପରାମର୍ଶ ପାଇଁ ଆସିଛି । ଆଉ ଫେରି ଆସିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲି । ପିଙ୍କିକୁ ମୋତେ ବାଟେଇ ଦେବା ପାଇଁ ମାଇଁ କହିଲେ । ଧୀର ଅଥଚ ଦୃଢ ସ୍ୱରରେ ପିଙ୍କି କହିଲା – ତୁମର ତ ସାହାସ କମ୍ ନୁହେଁ ।
ହ୍ଵାଟ୍ସଆପରେ ଲେଟେଷ୍ଟ ନ୍ୟୁଜ୍ ଅପଡେଟ୍ ପାଇବା ପାଇଁ ତଳେ କ୍ଲିକ୍ କରନ୍ତୁ👇
